Een verslag van een geslaagde klimvakantie
In december is Jaap de Rooij, locatiemanager van Mountain Network Nieuwegein met zijn vriendin Renske den Boer tien dagen naar Tenerife geweest. Klimmen en ontspanning stonden centraal in deze vakantie. Jaap en Renske nemen je mee naar hun klimvakantie op Tenerife.
Tien dagen vakantie in december. We willen graag gaan klimmen, beetje lekker weer en als het kan nog iets van een berg toppen, maar waar ga je dat dan doen? Zuid Frankrijk, Mallorca, Corsica… Natuurlijk beter weer dan in Nederland, maar het houdt niet over en echt hoge bergen heb je er niet. Onze aandacht werd getrokken door Tenerife en wat blijkt… een walhalla voor de bergsporter en in de winter komt de temperatuur aan de kust niet onder 20 graden.
Het grootste eiland van de Canarische Eilanden is Tenerife en het ligt op ruim vier uur vliegen van Amsterdam. De archipel ligt op een geologische breuklijn en is miljoenen jaren geleden gevormd door vulkanische activiteit. In het begin van de 20e eeuw was de laatste eruptie op het eiland, maar dat zal zeker niet de laatste zijn. Ergens in de komende decennia wordt een nieuwe uitbarsting verwacht.
In een dag rijd je gemakkelijk het eiland rond en de 800.000 Spanjaarden wonen vrijwel uitsluitend in de smalle kuststrook van het eiland. Het noorden is groen en wordt o.a. gekenmerkt door bananenkwekerijen. Het zuiden is erg droog en kent vrijwel uitsluitend zonnige dagen. Het grote klimatologische verschil tussen het noorden en het zuiden wordt veroorzaakt door een hoog vulkanisch gebergte. De smalle kuststrook gaat namelijk al snel over in een stijle bergwand. Op zo’n 2.000m hoogte ligt een enorme caldera, een vulkanische hoogvlakte. In het midden van de caldera ligt Pico del Teide, een 3.718m hoge vulkaan.
De klimsport is in opkomst op Tenerife. De laatste jaren is er door klimmers flink wat werk verzet. Overal op het eiland zijn klimgebieden aangelegd, maar de place to be is Arico, daar vind je niet alleen de meeste routes, maar ook een heel fraaie klimwinkel, een klimschool en een uitstekend hostel speciaal voor klimmers. Het dorpje is alles behalve toeristisch. Je haalt er een heerlijke espresso of een verse jus d’orange voor een euro bij Jeronimo, het plaatselijke koffietentje. Na het klimmen gaan de klimmers naar Antonio, een barretje waar ook alle locals komen. In Arico zie je gedurende de hele dag de klimmers komen en gaan. Er hangt een relaxed sfeertje; het gesprek van de dag is waar de klimmers elkaar ’s avonds ontmoeten.
Het klimgebied bij Arico ligt in een kloof en is goed bereikbaar met de auto. Plaat, rechte wanden en enorme overhang, ze hebben het hier allemaal! Ook zijn er routes voor traditioneel klimmen en multipitchen.
Overal op het eiland kun je de fraaie topo verkrijgen, daarin staan de 10 voornaamste klimgebieden met in totaal meer dan 900 routes. Het gros van de routes is behaakt, maar vooral bij de makkelijkere routes mag je zelf mobiele zekeringen plaatsen. Er zijn klimgebieden met wat 4-tjes en 5-jes, maar veruit de meeste van de klimroutes op Tenerife kent een waardering van 6, 7 of 8. Sportklimmen op dit eiland was dan ook vooral voor de gevorderde klimmers. Inmiddels zijn er ook nieuwe klimgebieden, zoals Tamadaya en El Hoyo met talloze routes rond het niveau 4 en 5. Ook wordt er in 2015 in Arico een nieuw klimgebied geopend met ruim 50 makkerlijkere routes.
Het klimgebied Las Cañadas ligt midden in de caldera. Het is ongelofelijk mooi om daar wat meters te maken, maar het gebied ligt op dik 2.000m hoogte, dus het kan er flink fris zijn. Als het zonnetje niet doorbreekt, dan komt de temperatuur niet boven de 10 graden uit. Met een frisse wind is goede kleding een vereiste, maar wat een landschap… Alsof je aan het klimmen bent op de maan!
Op Tenerife is een heel netwerk aan wandelpaden. Je kunt er weken wandelen zonder twee keer op een zelfde plek te komen en het eiland is buitengewoon veelzijdig. In het noorden loop je door de bossen en langs watervallen, terwijl het zuiden meer weg heeft van een steppe. In het voorjaar verandert het dorre landschap overigens in een zee van bloemen.
Voor de bergsporter zijn voldoende kilometers te slijten. Langs stijle kliffen met uitzicht op de andere eilanden van de archipel of over de graad van de caldera. Stevige stappers zijn een vereiste, want de paden zijn dikwijls bezaaid met keien en die kunnen je enkels behoorlijk op de proef stellen. Tenerife is ook populair bij trailrunners. In Candelaria is zelfs een trailrun-winkel gevestigd.
Vanuit vrijwel elke hoek van het eiland is Pico del Teide te zien. Met een hoogte van ruim 3.700m torent het hoogste punt van Spanje boven het eiland uit. Vanuit het vliegtuig is dit het eerste wat je ziet van het eiland en we kregen direct een enorme drang om die vulkaan te bedwingen.
Voor het beklimmen van de top heb je een vergunning nodig, die (gratis) kan worden afgehaald bij het kantoor van het nationaal park, wat is gevestigd in La Orotava aan de noordkust van het eiland. Ook wij wilden zo’n vergunning, maar die wordt alleen verstrekt als het pad naar de top vrij is van sneeuw en ijs… En dat betekent alleen in de zomer. Het beklimmen van de top werd ons nadrukkelijk verboden. Aangezien we geen ‘doorsnee toerist’ zijn als het om bergbeklimmen gaat, gingen we er maar vanuit dat het verbod niet voor ons geldt. We zijn inmiddels redelijk ervaren en hebben immers stijgijzers, pickels, touw en goede kleding mee.
De volgende morgen parkeren we de auto tegen vieren ten zuidoosten van Montaña Blanco op een hoogte van zo’n 2.300m en met onze hoofdlampjes op beginnen we in het donker aan de klim, zodat we op de top staan als de zon op komt. Genietend van een overweldigende sterrenhemel lopen we over een op massatoerisme ingesteld pad naar boven. Vanaf Montaña Blanco (2.748m) wordt het pas een bergpad, smal, stijl en slingerend. Op 3.200m passeren we de berghut. Kort daarna moeten de stijgijzers onder en nemen we even de tijd om wat te eten. Met pickel in de hand vervolgen we onze weg naar boven over een met sneeuw en ijs bedekte helling. Het pad is moeilijk te volgen, maar zo nu en dan komen we sporen van andere klimmers tegen. Inmiddels verschijnen de eerste tekenen van de nieuwe dag aan de horizon. De sterrenhemel maakte in het oosten plaats voor een donkerblauwe gloed.
We zijn er bijna en komen aan op een plateau op 3.500 meter hoogte, maar moeten nu de kegel van de laatste uitbarsting nog beklimmen. Een stijle klim van een paar honderd meter door vulkaangruis. We lopen twee stappen omhoog en glijden er weer één naar beneden. Het laatste stukje van de klim valt ons zwaar. We hebben er al bijna vier uur op zitten, het is koud, het waait flink en we beginnen trek te krijgen. Nu even geen pauze, want de top is binnen handbereik. Dan is er genoeg tijd om te rusten.
De eerste zonnestralen geven de top van de vulkaan een mooie oranje gloed. Beneden langs de kust is het nog donker en we voelen de eerste zonnestralen als we de top bereiken. Een geweldig uitzicht en een een overweldigende zonsopkomst. Dit was alle moeite meer dan waard.
We zien de verschillende eilanden van de archipel liggen, maar van Gran Canaria zien we alleen de top van het eiland. De rest is bedekt door een dik pak wolken. De schaduw van Pico del Teide in het ochtendzonnetje reikt kilometers ver over de Atlantische Oceaan.
We blijven niet lang op de top. De kleine krater op de top lijkt niet meer zo actief, maar tussen het geel uitgeslagen gesteente door ontsnappen wolkjes zwavelgas. Het doet zeer aan onze ogen en onze eetlust vergaat. We zoeken nog snel een kleine kei (van getopte bergen nemen we een steen mee als aandenken) en dan gaan we weer naar beneden.
Super mooie tocht én missie geslaagd!
In de herfstvakantie reizen we af naar dit schitterende klimparadijs waar je een week lang klimt en desgewenst deelneemt aan activiteiten als canyoningof deep water solo. Klik hieronder voor meer informatie.
Klimweek Tenerife
Foto’s:
Jaap de Rooij
Mikkovanska.com
Dit artikel is eerder verschenen in Op de Hoogte, het informatieblad van Mountain Network Heerenveen. Met dank aan Jaap de Rooij en Renske den Boer voor hun verslag en foto’s. Met dank aan Mikko Vänskä voor zijn prachtige foto’s.