Met een groep van 26 mensen hebben we via de Wiskey route, in 7 dagen de Kilimanjaro beklommen. 7 dagen heb ik op deze meest fantastische berg doorgebracht, met mooie mensen en top gidsen! Stapje voor stapje zijn we naar boven gegaan; "pole pole". Geleefd van soep, pap en lunch boxjes. Veel emoties en verhalen met elkaar gedeeld. Genoten van het uitzicht en de schone en mooie natuur van de Kili. Als ik nu in Nederland mijn ogen sluit ben ik keer op keer terug op de Kilimanjaro. Ik neem je mee.
Als ik mijn ogen sluit…
Fiets ik door mijn gedachte langs alle mooie verschillende vegetaties van de Kili. De uitgestrekte groene bossen met baardmos aan de takken. Ik voel weer de vochtigheid die hier aanwezig was en zie de zon langs bomen naar beneden schijnen. Iets verder sta ik in het mooie maanlandschap waar het groen steeds meer verdwijnt en grote donkere mistbanken ons blijven achtervolgen. Ik voel me in een Lord of the Rings film en geniet met volle teugen.
Als ik mijn ogen sluit..
Hoor ik de Afrikaanse muziek. Ik hoor de guides en porters zingen! En zie ze in de ochtend klaarstaan om ons weg te zingen. Kippenvel en dankbaarheid bezorgen zij mij. De vrolijke noot in elk liedje en de gedrevenheid in het zingen stemt mij keer op keer positief. Deze liederen ga ik nooit meer vergeten! Ik voel bij mezelf een gedrevenheid opkomen om weer eigen nummers te schrijven. En voel een nieuwe droom opborrelen: een lied schrijven samen met deze guides en porters. Wat een onwijs mooie droom. Een droom die mij enorm raakt, omdat ik er wederom achter kom hoe belangrijk muziek voor me is.
Als ik mijn ogen sluit…
Hoor ik om 6uur de rits van de tent open gaan en word ik gewekt door een frisse en kwieke gids die mij een kop koffie aanbiedt. Dezelfde guide die om half 7 washi washi brengt in een emmertje, met warm water! Om 7 uur loop ik naar de mess tent om mijn buik vol te eten met een gebakken eitje, bacon, brood en Kilipap. Ik voel de toewijding van de groep gidsen, porters en koks, deze is immens. Ze staan voor het werk wat ze doen en geven alles wat ze jou als persoon kunnen bieden. De liefde voor Afrika, de liefde voor de Kilimanjaro en de toewijding om iedereen van de groep op de top te krijgen en/of veilig thuis te laten komen. Mijn dankbaarheid voor deze hardwerkende mooie mensen groeit met de dag.
Als ik mijn ogen sluit…
Zie ik de Lava Tower voor me en moet ik nog maar 200 meter lopen. Maar wat heb ik het zwaar. Ik voel dat mijn lichaam pijn doet. Ik ben aan het vechten tegen de hoogteziekte. Zoveel hoofdpijn dat ik constant het gevoel heb dat ik moet overgeven. Ik denk terug aan mijn moeder. Die vroeger altijd migraine had en met 5 drukke kinderen om haar heen probeerde te slapen. Ik voel ontzettend veel respect voor haar en push mezelf verder de berg op. Guide AT geeft achter mij aan: “just keep on smiling Jennie” en met deze woorden in mijn hoofd loop ik gepijnigd, maar wel glimlachend naar boven.
Ik laat een traan wanneer ik op de Lava Tower aankom. Niet enkel omdat ik mezelf even heb overwonnen, ook omdat ik de liefde voor mijn moeder nog nooit zo sterk heb gevoeld.
Als ik mijn ogen sluit..
Zie ik de porters zwoegend de berg op gaan, met onze tenten, stoelen, tafels en chemische toiletjes. Ik zie ook emmers met eieren voorbij komen, gastanks en tonnen met water. Ten opzichte van mijn tempo rennen zij omhoog. En dat met al die kilo’s op hun rug of nek. Ik heb veel respect voor hun en voel steeds de drang om hen te bedanken. Eigenlijk heeft onze hele groep Kilichallengers deze behoefte en worden de porters keer op keer bedankt voor het werk wat zij doen. Deze dankbaarheid stemt de week en laat zien wat voor groep we zijn.
Als ik mijn ogen sluit…
Vertrekken we in de nacht van 4 op 5 februari om 24u naar de top van de berg. We vormen een stoet van mensen en lichtjes. We starten op 4681m en hebben 1 gezamenlijk doel: de top bereiken op 5895m.
Het is -12° en het voelt niet erg koud. Ik ben enthousiast en tegelijkertijd zenuwachtig. Ik voel me niet helemaal fit en start de tocht al met een soort van mentaal gevecht in mezelf: is het de hoogteziekte? laten mijn darmen me gewoon even in de steek? ben ik me aan het aanstellen?
Na bijna 3u lopen kom ik aan op 5250m en kan ik niet meer. Ik ben kapot, mijn lichaam hapert, de lucht is koud en dun en ik ben ontzettend duizelig. Ik vertel de gids dat ik terug wil naar het kamp, dat ik niet meer kan…
Jemig wat een beslissing…
Ik zie de rest van de groep al verder lopen, verder gaan, zij kunnen dus nog wel verder. Ik niet..
Een reisgenoot komt nog mentale steun geven, maar dit verandert mijn keuze niet. Ik ga terug..
Ik weet meteen dat ik deze beslissing nooit meer ga vergeten. Nog maar 635m en dan sta ik op de top…
Ik draai me verdrietig om en met guide George ploeter ik in het donker terug naar het kamp. Bij elke stap die ik zet voel ik zo ontzettend veel emoties. Ik voel opluchting, trots, maar ook boosheid en verdriet.
Onderweg stoppen George en ik om te genieten van het uitzicht. Op de rots hebben we uitzicht over Tanzania en een mega heldere sterrenhemel. Ik huil mezelf een tevreden gevoel, want dít beeld ga ik nooit meer vergeten!..
WarChild en de Kilimanjaro. Een combinatie die je laat teruggaan naar jezelf, je laat afwegen wat daadwerkelijk belangrijk is in het leven, je laat inzien dat je leven anders kan of juist al onwijs mooi verloopt. Het laat je nadenken over de mensen die om je heen staan en de liefde voor deze mensen.
WarChild en de Kilimanjaro. Een combinatie voor mij die me heeft duidelijk gemaakt dat mijn liefde voor kinderen groot is. Dat ieder kind het recht heeft om in vrede op te groeien. En mij duidelijk heeft gemaakt dat ik volledig achter het werk van WarChild sta.
Wat een reis, wat een ervaring!
Ik hoop ooit terug te komen! Want wat een fantastische berg en een mooi en super vriendelijk land!!
Jennie de Weerd heeft deelgenomen aan de Kili-Challenge waarbij ze niet alleen ging voor de top van de Kilimanjaro maar ook een flink bedrag heeft opgehaald voor War Child.
