Climbing Vintage

We vroegen onze volgers van onze sociale media en de nieuwsbrief wat hun bergsportverhaal van 2023 was. Het verhaal van Jean-Jacques sprong er uit en wilden we graag met jullie delen! Afgelopen jaar beklom Jean-Jacques zijn eerste 3000m hoge berg in de stijl zoals in 1940 ook gedaan werd. In klassieke broek, katoenen overhemd en met canvas rugzak en lederen schoenen ging hij het avontuur aan als eerbetoon aan de bergsport.

Mijn eerste 3000 meter hoge top

We werden wakker in de Refuge du Thabor, dat was magisch. Er hing een gespannen sfeer, iedereen ging vandaag iets doen en een prestatie leveren. Wat je vandaag ook zou gaan doen, er zijn was al een prestatie op zich. Het is niet voor iedereen weg gelegd hier te kunnen en mogen staan! De ochtendlucht hing fris en helder boven de bergtoppen. M'n maatje Kevan trok z'n spullen aan en maakte zich klaar voor een lange dag en één groot avontuur. We wisten immers niet wat er op ons pad zou komen! Het leer van mijn schoenen kraakte en zuchten toen ik mijn veters aantrok. Het was of ze wisten wat ze te wachten stond.

We vertrokken terwijl de ochtend mist ons voorbij raasde en ergens daar boven scheen de zon. Terwijl ik mijn weg omhoog baande, vastberaden om mijn allereerste +3000 meter hoge piek te bedwingen in de geest van vintage bergbeklimmen omhulde ik me in een zwaar wollen vest en zette ik mijn voeten stapje voor stapje vooruit in mijn stevige leren bergschoenen. De route omhoog onthulde de ziel van de bergen, met rotsachtige paden en weelderige groene valleien die me omringden. Een antieke kaart en kompas waren mijn gidsen, terwijl de wind stilletjes in mijn oren fluisterde.

Halverwege de klim bevond ik me op een smal richeltje, een plek waar het modern bergbeklimmen en vintage stijl elkaar ontmoetten. Het gekraak van mijn houten ijsbijl op de rotsen weerklonk als een eerbetoon aan de pioniers die ooit deze paden hadden betreden.

Naarmate de hoogtemeters zich opstapelden, werd de lucht ijler en de uitdaging groter. De zon begon hoog aan de hemel te staan, het was 12.00 uur. ''Nog even doorbijten'' vertelden we tegen elkaar. Het verschil van bijna een eeuw tussen onze uitrusting was te merken. Waar was mijn goede conditie? Ik had het zwaar, terwijl Kevan zich als een jonge god bewoog tussen de stenen en oneffenheden! We zijn de zelfde leeftijd en waren beide goed getraind. Het was duidelijk: vintage stijl heeft zijn eigen stijl, maar ook zijn eigen manier van gebruikt. Uiteindelijk, met het bereiken van de top, werden vermoeidheid en opwinding één. Ik stond boven op de wereld, althans zo voelde het! Omringd door de majestueuze stilte van de bergtoppen. Het uitzicht, net als de prestatie zelf, was adembenemend en vulde me met een diep gevoel van eerbied voor de bergen en de mensen die ze ooit bedwongen hebben.

Samen met mijn klimmaat op de top! Hij die behendig zijn camera droeg en vastlegde hoe we onze weg omhoog baanden, maakte de klim nog gedenkwaardiger. Het contrast tussen onze stijlen kon niet over het hoofd worden gezien. Terwijl ik gehuld was in zware wollen kleding en leren schoenen, droeg hij moderne technische kleding en een rugzak vol geavanceerde apparatuur.

De lens van de camera van Kevan legde de paradoxale dans van de oude en nieuwe bergsport vast. Mijn houten ijsbijl raakte de rotsen, terwijl de camera digitale pixels vastlegde. Het was een samenspel van traditie en vooruitgang, een visueel verhaal dat het tijdperk overschrijdende karakter van bergbeklimmen illustreerde.

Elke klik van zijn camera was een eerbetoon aan de ontdekkingsreizigers van vroeger en de avonturiers van nu. De klim werd zo niet alleen een fysieke reis, maar ook een gedeelde ervaring tussen twee tijdperken van bergbeklimming, vastgelegd in elk beeld dat we maakten.

De afdaling

Gehuld in de schaduwen van de berg die eerder zo majestueus leek, onthulde een ander gezicht van avontuur. Terwijl ik voorzichtig afdaalde, elk uitstekend rotsblok nauwlettend in de gaten houdend, besefte ik nog maar eens al te goed dat de afdaling vaak het gevaarlijkste deel van de reis is. Dat was mij al jong bijgebracht door mijn ouders, die mij mee namen op zijn avonturen.

Het berglandschap, eerder een vriend die me verwelkomde met open armen, transformeerde in een uitdagende hindernisbaan. De oude paden leken steiler op de terugweg, en de schijnbaar onschuldige richel waarop ik eerder stond eiste nu een nauwkeurige tred.

De afdaling bracht een gevoel van nederigheid met zich mee, alsof de berg me eraan herinnerde dat mijn triomf op de top slechts de helft van het avontuur was. De wind, die eerder vriendelijk fluisterde, werd nu een zacht waarschuwend gefluister, herinnerend aan de onvoorspelbaarheid van de bergen. Samen met Kevan, die nog steeds behendig zijn camera hanteerde, werden de uitdagende momenten van de afdaling vastgelegd. Het verschil in onze uitrusting werd duidelijker terwijl we manoeuvreerden tussen de rotsen.

De camera, als een getuige van zowel de gevaren als de schoonheid van de afdaling, klikte bij elke stap, vastleggend hoe we het gevaar trotseerden met elke afdalende voetstap.

Op de momenten dat de afdaling zijn grootste uitdagingen bood, voelde ik me omgeven door de erfenis van eerdere bergbeklimmers. Hun verhalen, door de eeuwen heen geweven in de vezels van deze bergen, leken bij elke stap opnieuw verteld te worden.

Uiteindelijk, met de veilige grond onder mijn voeten, werd de afdaling niet alleen een test van fysieke behendigheid maar ook van mentale veerkracht. Elk glijdend steentje, elke strategische stap, vormde een deel van deze het intense tocht. Bij het zien van de contouren van Refuge de Thabor wisten we dat we het gehaald hadden, in gepaste tred met de laatste kracht liep ik het terras op. ik lied mijn tas op tafel rusten en ontlaste mijn rug. Er waren zeker nog een paar aanpassingen nodig voor een volgende klim. Iets meer comfort mocht wel (in de vorm van betere zolen onder mijn voeten) en nog meer trainen van rug was noodzakelijk. Het ijzeren frame in mijn rugzak had mijn lendenen gevonden en m'n schouders op de proef gesteld.

We besloten onze dag af te sluiten met een duik in het naast de hut gelegen bergmeer. We did it! En het smaakte naar meer. Het is dus gewoon mogelijk 150 jaar terug in de tijd te gaan en dat gene te bereiken wat pioniers toen ook deden!

We beklommen die week een paar 3000m hoge toppen, zoals de Punta Nera en de Mont Thabor.