In mei 2017 ging Wilco Dekker mee met Mountain Network op expeditie naar de top van de Denali; met 6194 meter de hoogste berg van Noord-Amerika. Lees mee met zijn verhaal over de barre tocht die hij maakte naar één van de Seven Summits.
Naarden 2017 – Een paar jaar geleden, toen ik net met bergbeklimmen begon, stond ik in een bergsportwinkel met de eigenaar te praten. Ik was wild enthousiast om met Mountain Network de Mont Blanc te gaan beklimmen en ik raakte aan de praat met de Engelse eigenaar die het enthousiasme denk ik rook. Hij vertelde me een paar van zijn expeditie avonturen en ik zou uiteindelijk pas uren later de winkel verlaten. Hij had onder andere veel met Joe Simpson geklommen en had onder barre omstandigheden ooit de Denali gepoogd te veroveren. Hij was nog nooit zo’n koude berg tegengekomen. Ik kreeg het al koud van de verhalen en bedacht me dat dat voor mij nooit weggelegd zou zijn. Daar was ik niet voor getraind en op voorbereid, dat was alleen weggelegd voor de echte diehards en in bergschoenen-geboren-klimmers.
Hoe anders kan het lopen. Nu een paar jaar verder heb ik ondertussen verschillende bergen beklommen en genoeg ervaring opgedaan om zelf de Denali te beklimmen. In september 2016 voelde het goed om de stap te zetten en de voorbereidingen te treffen om de ‘High-One’ te beklimmen. Op 12 mei 2017 zette een gletsjervliegtuigje ons af op de Denali om ons 3 weken later pas weer op te halen. Het avontuur tegemoet.
Kijken:
Lezen:
Fragment ‘Voorbereiding en training’
Onderstaande zijn ingekorte fragmenten uit mijn boek dat verslag doet van de beklimming van de Denali.
…..
De informatieavond in september 2016 van Mountain Network is inspirerend en geeft een goed beeld van wat je kan verwachten op de Denali. Het is er druk bezet met veel geïnteresseerden waaronder een paar bekenden waar ik eerder mee heb geklommen. Ik ben enthousiast en beleef een opwindende spanning.
De Denali is een grillige berg waarvan je slecht kan voorspellen wat het weer de volgende dag gaat doen. ‘The High One’ zoals de Inuits de Denali noemen torent 6194 boven zeeniveau uit en is daarmee de hoogste berg van Noord-Amerika. De poolwind die boven de noordpool vrij spel heeft creëert z’n eigen klimaat rondom deze berg. De moeilijkheid van deze berg is met name de onvoorspelbaarheid, de extreme kou en zwaarte omdat je al je materiaal, tenten en eten zelf moet dragen. Gedeeltelijk in een rugzak, gedeeltelijk op een slee die je achter je aan trekt. Voor mij een paar nieuwe elementen die deze berg interessant maken om te beklimmen.
…..
Half december 2016 hebben we bij Castricum aan Zee afgesproken als eerste kennismakingsplek met het Denali team. Melle, een reislustige marine officier. Rob, een IT expert en kliminstructeur in opleiding. Robert, een ondernemer, piloot en oceaanrace zeiler. Peter, een gepassioneerd en professioneel fotograaf. Fred, een door de wol geverfde timmerman op luxe cruiseschepen en ik, een technisch strategische consultant. Er is al direct een goeie vibe. Een mooi team zo zal later blijken. Ik heb m’n rugzak met 25 kilo gevuld en sleep de autoband voor het eerst achter me aan over het mulle zand langs de Noordzeekust. Na 3 uur lopen branden m’n bovenbenen en voel ik een behoorlijke schuurplek achter op m’n rug bij m’n broekband. Dat wordt nog een hoop kilometers maken en veel trainen.
Fragment ‘Richting de Denali’
…..
12 Mei 2017, Anchorage – Om 05:45 worden we door de wekker wakker gemaakt. We ontbijten, zetten de spullen in de aanhanger die achter het busje hangt en gaan op pad. We rijden drie uur richting het noorden naar het laatste bewoonde plaatsje in Alaska, Talkeetna! Vanaf hier beginnen de bergen van de Alaska Range, onderdeel van de American Cordillera. Vanaf hier wordt alles wit en begint de onbewoonde wereld.
Vanaf hier vliegen we nog eens 160 kilometer noordelijker, nog verder weg van de bewoonde wereld. Ik kan me voorstellen dat je hier echt op jezelf bent aangewezen, er is niets of niemand die je hier nog kan helpen. Ik vlieg met één van de bekendste bush planes in de wereld, de Beaver DHC-2. Ik hoor dat ook Sir Edmund Hillary in 1958 tijdens zijn zuidpool expeditie in een Beaver vloog. De gedachte bekruipt me of dat toevallig is of dat ik daar iets achter moet zoeken.
De eenmotorige hoogdekker landt opmerkzaam elegant op de gletsjer bij het basiskamp en stijgt een half uur later net zo sierlijk weer op, ons achterlatend met een stapel gekleurde duffels, rugzakken, genoeg materiaal en voedsel om 3 weken te overleven. Over 21 dagen moeten we weer terug zijn op deze plek om opgehaald te worden. Normaal gesproken genoeg tijd om de top te kunnen bereiken. We zetten de tenten op voor onze eerste nacht op de berg.
Fragment ‘Start op de Denali’
…..
13 Mei 2017, Denali – Om 4:30 gaat de wekker. Het is licht buiten en het is koud met 15 °C onder nul op 2250 meter hoogte. Het is weer even wennen aan het ritme en wat de handigste handelingen zijn om uit je slaapzak te komen en je aan te kleden. We pakken onze rugzak alvast in voordat het ontbijt start en dan begint het afbreken van de half bevroren tent, vastgevroren tentstokken en sneeuwharingen.
De tenten, etenswaren en benzine worden verdeeld over het team en goed ingepakt op de pulka’s gebonden. Om 07:00 vertrekken we. Deze eerste dag belooft een zware dag te worden. Negen kilometer lopen met 60 kilo per persoon te verslepen. Ik heb er 25 op m’n rug en 35 op m’n slee. De training in Nederland en Zwitserland betalen zich nu al in ruime munt terug. Ik voel me sterk en geniet van de schitterende dag.
Fragment ‘Aankomst in kamp 3’
…..
19 Mei 2017, Denali – We zijn vandaag een week onderweg. Vandaag vertrekken we van kamp 2 naar kamp 3. Om 07:00 sta ik moeizaam op. Die slaapzak is nog zo lekker warm maar we moeten er uit. Ik pak alvast direct m’n rugzak in. Voor het ontbijt hebben we pannenkoeken. De zoete geur, de lekkere smaak en de verfijnde textuur van pannenkoeken komen op een berg heel anders tot z’n recht. Wat een traktatie. Om 09:30 beginnen we de trip met de beklimming van Motorcycle Hill.
Zo op het oog een steile bergrug die ons aardig wat moeite gaat kosten. Stap voor stap drukken we in een traag tempo onze sneeuwschoenen in de sneeuw. De slee trekt aan onze rugzak. Het extra gewicht went snel en na een uur staan we bovenop Motorcycle Hill. Daarna volgt Squirrel Hill, een relatief smal stuk schuin omhoog gevolgd door Polo Field. Vandaar uit komen we bij Windy Corner. Die doet zijn naam eer aan want net om de hoek staat een harde wind. Het is een fikse klim waarbij we 6 kilometer omhoog afleggen in 6 uur tijd. De steilheid, wind en sneeuw maken het zwaar.
Het is koud en ik vraag me voor het eerst sinds de trip weer af waarom ik dit doe en waarom dit leuk is. Een licht hoofdpijn stalkt me al de laatste 2 uur. Dan opeens zie ik in de verte wat gekleurde puntjes. Het blijken de tenten van kamp 3 te zijn die steeds groter worden. Er staan er aardig wat en we lopen door naar het einde van het kamp.
Eindelijk, we zijn er. Althans wel in kamp 3 maar nu nog het kampement opzetten. Ik trek 2 extra lagen kleding aan omdat het zo ontzettend koud is. Die hoofdpijn moet ik maar even verbijten want we moeten aan de slag om de tenten op te zetten. We beginnen met onze sneeuwschoenen de verse sneeuw plat te stampen in steeds kleiner wordende vierkantjes. Het is bewolkt en er valt sneeuw. Ik heb hier nu even helemaal geen zin in maar we moeten verder. Ik kijk uit naar het moment dat de tent staat.
’s Avonds rond 18:00 eten we een spaghetti-macaroni mix. We doen een snelle dispatch en horen over de radio dat het weer de komende dagen slechter zal worden. Geen goed vooruitzicht maar we hebben een hoop reservedagen. We zijn in ieder geval goed aangekomen in kamp 3.
Samenvatting 19-30 Mei 2017, 12 nachten vast in kamp 3
…..
De dagen die volgen in kamp 3 zijn wisselend. De eerste dagen gebruiken we zoals gepland als rustdag. Het lijkt erop dat we de komende dagen een storm over ons heen krijgen. De weersverwachting geeft aan dat we windstoten van 96-128 kilometer per uur kunnen verwachten, dat is windkracht 11-12!
Elke dag wordt er wel over het weer gespeculeerd maar deze keer lijkt het slechte weer lang aan te houden. Daarnaast lijkt er ook nog een periode van ijzige kou te komen. Geen lekker vooruitzicht. Het wordt wachten en geduld hebben. We bouwen net als iedereen een muur van sneeuwblokken om onze tenten waardoor kamp 3 een klein dorp begint te lijken met kleine nederzettinkjes.
We krijgen nog een kans een cache te maken op 4950 meter net boven de fixed ropes maar we voelen al direct het verschil als je bovenop de bergrug staat. De harde wind die hier op deze hoogte waait maakt alles ondragelijk koud. Voor het eerst voel ik een paar van m’n vingertoppen niet meer. Ik probeer ze warm schudden maar ik ben zo koud dat ik ze maar moeilijk warm krijg. Iedereen heeft het koud, ook bij terugkomst in kamp 3. De vooruitzichten voor vannacht beloven -23 °C te worden. Ik duik met m’n donzen puffybroek, donzen sloffen en m’n gele donzen loftjas in m’n slaapzak. Langzaam komt de behagelijke warmte terug.
…..
24 Mei 2017, Dag 6 in kamp 3 – Als ik de tent openrits en naar buiten kijk hangt er rondom de top een grote draaiende wolk, daar spookt het als een gek. Het is daar 35 °C onder nul en waait er 80 kilometer per uur, windkracht 9. Het hangen wordt eentonig en ik heb lichte hoofdpijn. ’s Avonds horen we op de radio dat de weersvoorspellingen tot en met zondag slecht blijven en dat er maandag een hogedruk gebied aankomt dat beter weer brengt. Iedereen kijkt elkaar hoopvol aan dat er toch nog een kansje is dat we een toppoging kunnen ondernemen. Vannacht zijn de vooruitzichten -32 °C met een stormachtige wind. Het tentdoek klappert alle kanten op en het verbaast me niets als de windstoten windkracht 12 aantikken. Een geluid dat je elke keer weer aan het schrikken maakt. Soms lijkt het wel of de hele tent wordt weggerukt, wat uiteindelijk gelukkig niet gebeurt.
…..
27 Mei 207, Dag 9 in kamp 3 – De dagen verstrijken langzaam en elke dag volgen we het weerbericht dat ’s avonds om 20:00 uur via de radio vanuit het basiskamp wordt doorgegeven. Elke keer is er weer hoop maar iedere keer weer horen we het bericht dat de sneeuw, wind en kou aan zullen houden. We hebben nachten van 36 °C onder nul! Het slapen gaat redelijk maar ik stop nu echt alles in m’n slaapzak. Naast m’n camera, telefoon, lenzen, lenzenvloeistof, waterflessen en plasfles stop ik nu m’n muts, handschoenen, windstopper en donsjas ook in m’n slaapzak. We zitten hier nu al 9 dagen. Maandag belooft het beter te worden. Dat is onze laatste kans om een toppoging te ondernemen. Daarna zit onze periode erop hier.
…..
30 Mei 2017, Dag 12 in kamp 3 – Het is dinsdag. Gisteren was eigenlijk onze laatste dag om nog een toppoging te ondernemen maar het weer was te slecht. In onderling overleg hebben we 1 extra uitsteldag kunnen forceren. Vandaag is nu echt onze laatste dag om een toppoging te ondernemen, mits het weer mee zit.
Om 07:00 worden we wakker gemaakt. Ik heb licht geslapen en heb een lichte zorg omdat het vannacht veel gewaaid heeft en ik het getik van sneeuw op de tent heb horen vallen. Het is ijskoud, wat wil je ook op dit tijdstip. Normaal gesproken staan we om 09:30 op. We ontbijten en pakken de spullen alvast in onze rugzakken. Niets is nog besloten en de spanning neemt toe. Het voelt te koud om te klimmen, daarnaast heeft het vannacht 50 centimeter gesneeuwd en is er daardoor kans op lawinegevaar. Die sneeuw is ook een probleem bij de fixed ropes, die waarschijnlijk niet zichtbaar zijn en uitgegraven moeten worden. Om 08:30 roept Aaron ons bij elkaar en vertelt ons met spijt in zijn stem dat we niet omhoog gaan en dus vandaag zullen terugkeren naar het basiskamp. Het is te koud, waait te hard en er is lawinegevaar. Wat? Ongeloof slaat toe want we hadden er ergens toch nog op gehoopt. Ergens voelt dit verkeerd. We voelen ons nog sterk maar tegen het weer kunnen we niet op. Dit voelt als overmacht en we kunnen hier echt niets aan doen. Het team begrijpt het niet. We blijven teleurgesteld in de keukentent zitten. Er volgt een verwerkingsmoment waarbij iedereen eigenlijk al weet dat alle opties besproken zijn en er geen ruimte meer is om nog meer dagen te wachten. Het is zuur. Als we die ochtend verder rondvragen in het kamp zegt iedereen hetzelfde, er is teveel risico om te klimmen vandaag. We beginnen het kampement op te breken. Verzuurd en gelaten pakken we de spullen in. We vertrekken uiteindelijk vroeg in de middag naar beneden, terug naar het basiskamp.
Fragment ‘Laatste dag op de Denali’
…..
31 Mei 2017, Denali – Dat is gek wakker worden. Het besef dat dit het is. Een soort verslagenheid zonder strijd geleverd te hebben. Zolang naar toe getraind en dan niet de kans krijgen om een poging naar de top te ondernemen. Ik kom voor de laatste keer uit m’n slaapzak en prop ‘m in een compressie zak. Alles is vanaf nu de laatste keer op de Denali. In ieder geval voor een lange periode. Het laatste uitzicht op de Denali zien we vanuit de lucht. Het is nog 45 minuten nagenieten vanuit het vliegtuigje dat ons uitzicht geeft over de wonderschone pracht van Alaska. De ruige ongerepte gletsjers die hier al duizenden jaren tussen de bergen door schuiven. De dikke witte dekens van sneeuw die elk reliëf van de bergen volgen. Het is werkelijk adembenemend. Een berg van extremen, een berg met grillen en een eigen wil. Een berg om niet te onderschatten.
Fragment ‘Terug in de bewoonde wereld’
…..
2 Juni 2017, Anchorage – Na een wandeling rond Lake Hood pakken we bij het hotel met z’n allen nog een ijskoud biertje op het terras. Het is een mooie zonnige dag. IJskoud is nu wel lekker. Eén onderwerp is onvermijdelijk en komt elke keer weer terug, hadden we toch de top niet kunnen bereiken als we langer waren gebleven. Wat als dit, wat als dat. Ik weet echter ook dat op het moment dat we de beslissing op de berg moesten nemen, op dat moment onder die omstandigheden, er maar één keuze was en dat was om naar beneden te gaan. Langer wachten was geen optie meer, we zaten al over onze afgesproken expeditietijd heen en het eten begon op te raken. We hadden de pech dat het ongewoon lang slecht weer bleef op de Denali. Toch bekruipt me een trots gevoel dat we dit met het team 12 dagen lang hebben volgehouden op 4350 meter hoogte op één van de meest onherbergzame plaatsen in de wereld onder deze extreme omstandigheden. Ik mijmer er nog steeds over door als ik ’s avonds m’n spullen sorteer en m’n tas inpak. Ik weeg m’n duffel op een gammele weegschaal in de lobby en gok erop dat de 23 kilo die wordt aangegeven klopt.
…..
Eenmaal in het vliegtuig druk ik mezelf goed in de stoel en bekijk op m’n gemak de foto’s die ik als herinnering op m’n fototoestel heb staan. Ik realiseer me dat de expeditie voorbij is maar dat het avontuur weer een ervaring heeft toegevoegd. Wederom besef ik dat de top niet een doel op zich is maar dat de voorbereiding en de reis de eigenlijke ingrediënten zijn die het een avontuur maken. Ik glimlach bij de gedachte als ik terugdenk aan wat de eigenaar, Ray Delaney, van bergsportzaak ‘Kathmandu’ destijds tegen me zei: de Denali was de koudste en meest grillige berg die hij ooit had beklommen. Ik ben het helemaal met hem eens, deze keer kan ik er uit eigen ervaring over meepraten.
Nawoord
Ik ben de eerste weken terug in Nederland wat ontheemd, alsof niets meer spannend is en het leven en werk in Nederland maar in cirkeltjes ronddraait. Dan hoor ik dat Robert en Peter zich hebben ingeschreven voor de Carstenzs Pyramide (Puncak Jaya) in Papoea Nieuw Guinea. Op het moment dat ik het hoor heb ik mijn besluit al genomen, mijn volgende avontuur staat al weer vast. Mooi om inspirerende mensen om je heen te hebben. Ik wil iets nieuws ondernemen, verkennen, ervaren, onderzoeken, exploreren. Ik wil het kind in me blijven verrassen en enthousiasmeren. Mezelf verbazen, afvragen en nieuwsgierig blijven. Het leven zit vol met mooie dingen, soms vind je ze zelf en soms komt het ineens op je pad.
Die stap uit je comfort zone is vaak eng maar is het altijd dubbel en dwars waard. Ik krijg er altijd exponentieel veel meer geluk voor terug dan de angst die ik er van tevoren voor heb.
Veel succes met jullie volgende stap,
Wilco
