De top van de Zugspitze bereiken is een makkie: met de lift sta je zo op de top. Maar... dat is natuurlijk niet de beste manier om optimaal van de hoogste berg van Duitsland te genieten! Ik ging in 2021 zelf mee op beklimming van deze berg. Via het Höllental beklommen wij deze berg in twee dagen via een prachtige route.
Op zaterdag, in het begin van de middag, ontmoeten ik en mijn collega Erwin de groep op de parkeerplaats bij het dalstation van de Kreuzeckbahn. Na kort kennis met elkaar te hebben gemaakt (en nog even snel naar de wc te zijn geweest) begint onze toch naar de Höllentalangerhütte; waar we de nacht zullen doorbrengen.
Het eerste gedeelte van de tocht loopt door het dal, langs het spoor richting Hammersbach. Vanuit Hammersbach start de route omhoog: door een nauwe vallei lopen we tussen de groene natuur door over het langzaam smaller wordende pad omhoog tot aan de beginsels van de Höllentalklamm. Voor het betreden van deze kloof betaal je toegang bij een loket, waardoor je even het gevoel krijgt een attractie in de Efteling te betreden. Zeker gezien het naastgelegen cafeetje en het feit dat je nog best wat mensen op hun sneakers voorbij ziet lopen! Bij het betreden van de kloof snap je waarom men enkel voor de kloof omhoog loopt: De uitgehouwen tunneltjes, watervalletjes, bruggen en trappetjes maken de kloof een beleving op zich.
Hoe verder we in de kloof komen, hoe minder mensen we tegenkomen. Al omhoog lopend gaat het pad langzaam over van kloof naar bergpad. We komen hier nog genoeg mooie begroeiing tegen, maar de uitzichten die we onderweg tegenkomen laten onmiskenbaar zien dat we toch echt in de Alpen zijn.
Na nog een uur gelopen te hebben door het langzaamaan ruiger wordende terrein, komen we her en der mensen tegen die terugkeren naar het dal. Een goed teken! De hut laat dan ook niet lang op zich wachten.
De Höllentalangerhütte ligt in het Höllental (meen je niet). Met goed weer kun je vanuit het dal de top van de Zugspitze zien. En ondanks dat het weer ons vandaag niet tegen is gevallen, is het nu we wat hoger zitten toch wel erg bewolkt. Het zien van de top zal dus tot morgen moeten wachten, want nu is het eerst tijd voor een welverdiend drankje! Ik kan het daarna niet laten om nog een paar mooie plaatjes (een paar honderd meter maar van de hut maar!) te schieten.
Na een slaapplek aangewezen te hebben gekregen en gebruik te hebben gemaakt van de nette douches staat er een erg goed verzorgde maaltijd op ons te wachten in de eveneens erg mooie gemeenschappelijke eetruimte te wachten. De Höllentalangerhutte is op alle fronten een erg luxe berghut. Na de driegangen maaltijd achter de kiezen te hebben en meerdere kaartspellen te hebben verloren is het tijd om naar bed te gaan. De volgende ochtend moeten we namelijk weer vroeg uit de veren!
De wekker gaat vroeg. De zon heeft het Höllental dan ook nog niet weten te bereiken wanneer we met zijn allen na het ontbijt de hut verlaten. Onze gids Sepp voor de topdag staat buiten al op ons te wachten. Hij heeft deze ochtend het stuk naar de de hut al in no time afgelegd (twee keer zo snel als dat wij het als groep hebben gedaan!).
Na een half uur lopen komen dan toch de eerste (erg welkome) zonnestralen het dal binnengevallen. Over het omhoog kronkelende pad komen we het eerste echte stuk dat we moeten klettersteigen tegen. We trekken onze gordels aan en de klettersteigsets worden bevestigd.
Het klettersteigen wisselt zicht in deze fase van de klim af met stukken lopen/klauteren. Een goede opwarming voor wat ons nog te wachten staat! Enkele uren na ons vertrek vanuit de hut bereiken we de Höllentalferner. Welke voor ons het eind (en technisch het begin) van het Höllental aangeeft. We binden onze stijgijzers onder en lopen als touwgroep achter onze gids aan de gletsjer op. De gletsjer wordt met de stap steiler, en we moeten onze stijgijzers diep in het ijs begraven om goede grip te houden. De klim op de gletsjer an sich is niet zo zwaar. We moeten echter, voordat het serieuze klimmen kan beginnen, in een rij van klimmers aansluiten. De klim gaat op dit punt namelijk over van gletsjer in klettersteigen, waarbij iedereen zijn stijgijzers weer moet opbergen en glettersteigsets weer tevoren moeten worden gehaald. Een half uur op het hellende ijs staan wachten ga je toch best in je kuiten voelen!
Eindelijk is het onze beurt om te beginnen met het klettersteigen vanaf de gletsjer. Het eerste stuk is erg stijl en je hebt maar weinig houvast. Daarom is dit misschien wel het meest lastige stuk klimmen van de gehele klim! Met je lompe alpine schoenen steunpunten zien te vinden is nog best pittig! Gelukkig is dit stuk van de klim maar kort, en is het vervolg van de klettersteig erg goed te doen. En wat een uitzicht! Het al klauterend en klettersteigend stijgen is genieten. Zeker in een heerlijke nazomer zon!
Dan is eindelijk het laatste stuk van onze klim aangebroken. Je merkt hier echt dat je hogerop raakt. Al stijgend klimmen we langzaam het Höllental 'uit' en zijn we minder beschut voor de wind. Dit in combinatie met de hoogte maakt dat ik (en mijn groepsgenoten ook) toch maar even een jasje aan doe; tot nu hebben we het enkel in thermoshirt erg aangenaam gehad.
De top van de Zugspitze wordt beetje bij beetje aangekondigd door een beter pad, een laatste stuk trap en het geluid van de toeristen die op het uitzichtplatform op de berg van het prachtige uitzicht aan het genieten zijn. De top wordt gemarkeerd door een groot gouden kruis. Het bereiken van de top is een mooi moment! Ondanks dat het een beetje bewolkt is, kunnen we door het wolkendek zowel ver Duitsland als Oostenrijk in kijken. Dat is natuurlijk wel een fotomoment waard!
De 'laatste etappe' tijdens onze topdag is luxe: met de lift bereiken we een treinstation, vanwaar we met een trein terug naar het dalstation rijden. Onze terugrit naar Nederland kan beginnen!
Een beklimming van de Zugspitze is een mooi begin voor wie het alpiene klimmen eens op kleine schaal wilt mee maken, of wie een kort avontuur in de bergen wilt beleven. Deze beklimming is in dit opzicht ideaal: je rijdt in relatief korte tijd heen en weer vanuit Nederland, het landschap is gedurende de klim divers, de hut is luxe en de klim is nog niet echt technisch. Vergis je echter niet! De beklimming is misschien wel laagdrempelig te noemen, maar zeker geen casual zondagswandeling. Een erg goede conditie en training is ook bij dit programma een echte vereiste. Ga je goed voorbereid op pad, dan heb je tijdens je beklimming van de Zugspitze een heerlijke twee dagen in de bergen!
