Wilco Dekker had nooit gedacht om ooit de Mount Everest te gaan beklimmen. Maar nadat hij met Mountain Network diverse bergen beklom, groeide hij er langzaam naar toe en nu is er geen ontkomen meer aan. In april 2019 startte Wilco aan zijn expeditie om de hoogste berg op aarde te beklimmen. Lees hier zijn verhaal en laat je inspireren wat er gebeurt als je je passie volgt en iets gaat doen wat je van tevoren nooit had kunnen dromen.
Door Wilco Dekker, januari 2019
In december 2014 surfte ik over het internet, op zoek naar een organisatie die me verder kon helpen het bergbeklimmen te ontdekken. Ik had in een ver verleden al eens de Kilimanjaro beklommen maar ik wilde deze keer de stap maken naar het serieuzere werk. Ik was erachter gekomen dat ik goed gedij bij avontuur, vrijheid, eerlijkheid en respect. Vier elementen die prima terugkomen bij het bergbeklimmen. Ik wilde de sneeuw in, de gletsjers over en een basis leggen om ooit de Aconcagua te gaan beklimmen. Maar om dat te doen had ik nog een hoop te leren, zowel over de technieken, de ijle lucht, het bergleven maar ook de kleding, materialen en met name mezelf. Hoe reageer je op hoogte?
Mont Blanc
Ik vond bij Mountain Network een mooi starterspakket waar ik me wel in kon vinden. Een geheel georganiseerd traject dat naar de beklimming van de Mont Blanc zou leiden. Inclusief een oefenweekend in de Ardennen, materiaaluitleg en kledingadvies. Ik besloot de stap te wagen. Een geweldig weekend volgde en ik zat in een enorm leuk team. Ik schafte mijn eerste bergschoenen, wandelstokken en een donzen jas aan. Mijn andere spullen huurde ik omdat ik nog niet helemaal wist welk materiaal het beste bij me paste. Ik was niet echt op m’n gemak. Alles was nieuw voor me en ik had geen idee wat me te wachten stond. De regels in de bergen en alle mogelijke ervaringen werden me helder en duidelijk uitgelegd.
Om te acclimatiseren volgde de Gran Paradiso als eerste vierduizender. De tocht die daarop volgde was naar de top van de Mount Blanc. Ik had veel te veel kleren aangetrokken. Een typische beginnersfout maar daar leer je van. We zaten vervolgens ook nog een dag vast vanwege slecht weer. In een ijzige kou met veel wind hebben we uiteindelijk een dag later toch de top bereikt. Wat een geweldig gevoel was dat weer. Alles deed pijn maar het was geweldig om hier te staan. De afdaling die volgde dreunde door m’n benen maar het euforische gevoel overheerste. Ik had veel te weinig getraind besefte ik. Dat moest ik bij een volgende beklimming anders doen.
Elbrus
Na de Mount Blanc volgde de Elbrus in het Kaukasus gebergte. Een leerzame tocht via de noordzijde, die ik wederom met Mountain Network ondernam. Ik had wat meer materiaal aangeschaft en een warme slaapzak op de kop getikt. De introductiedag was een mooie gelegenheid om elkaar als team al te leren kennen. Eenmaal onderweg naar Rusland was het top om het expeditieteam weer te zien. Ik liet me op de Elbrus tijdens een acclimatisatieklim verrassen door een snel opkomende sneeuwbui en raakte licht onderkoeld. Niets ernstig maar een goede les hoe de volgende keer wel goed te handelen.
Na 7 dagen ondernamen we de toppoging die in totaal 18 uur duurde (12 uur omhoog en 6 weer naar beneden) waarbij we 1800 hoogtemeters moesten afleggen naar de 5642 meter hoge top, die we bijna allemaal haalden. De bonkende koppijn die je soms scheel laat zien werd al iets minder, maar ik had nog niet door waardoor dat nou steeds kwam. Met te weinig eten en drinken bij me was ik kapot maar wederom voldaan en vol euforie. Het voelde als een overwinning op mezelf. Het belang van goed eten en drinken is me door dit voorval nu overigens bij elke beklimming wel duidelijk geworden.
Aconcagua
Een jaar later volgde de Aconcagua. De hoogste berg van zuid-Amerika. De berg waar ik eigenlijk naar toe had getraind. Ik had het idee dat ik nu de juiste materialen en de juiste kleding had. Ik wist hoe ik moest trainen en bereidde me zo goed als ik kon voor op de beklimming. Veel rennen, joggen, sportschool bezoeken en met een rugzak wandelen. Mountain Network voelde ondertussen vertrouwd en ik ging weer met hun op pad. Ik raad iedereen aan om de Polish Traverse Route te lopen als je dan toch deze berg wilt beklimmen. Een fantastische 360 graden route waarbij je de berg van alle kanten ziet. Dit was de eerste echte berg in expeditiestijl, die ruim drie weken duurt waarvan je er twee op de berg verblijft. Een groot basiskamp en drie hoger gelegen acclimatisatiekampen.
Voor de zoveelste keer kwam die hoofdpijn opzetten, maar ik kon er nu beter mee omgaan en wist hoe ik het moest temperen. Het zuurstof tekort tijdens het slapen blijft altijd onwennig en de eerste keer even eng als je hyperventilerend wakker schrikt maar ook dat wordt steeds minder. Slapen op 6000 meter was ook een goeie ervaring en leerde me dat je minder eetlust hebt. Domweg omdat je maag minder actief is en nog redelijk vol zit. Ik weet nu dat die 40% zuurstof die daar nog in de lucht zit alleen nog naar je vitale lichaamsdelen gaat en daar horen je maag en darmen niet meer bij.
De tocht naar de top kan ik me nog in flarden herinneren. Veel ging op de automatische piloot. Het lopen op die hoogte gaat zo tergend langzaam dat je in een soort hypnotiserende kadans terecht komt. Ik ben in één week 4 kilo afgevallen zonder dat ik het toen wist. Nu weet ik dat ik veel beter op m’n eetgedrag moet letten.
De topbeleving was wederom geweldig. Het hoogste punt op aarde buiten de Himalaya’s. Er was onbeschrijfelijk ontlading die me als een warm bad verwarmde. Deze expeditie heeft me ook weer enorm veel geleerd. Over keuzes maken, tas inpakken, materiaalkennis, eetritme, hartslag, zuurstofverzadiging, slapen, hallucinaties. Allemaal uiterst zinvolle ervaringen die me nu steeds meer eigen zijn geworden.
Dufourspitze
Ik heb datzelfde jaar nog een tijdje in de Alpen geklommen. Ook weer met Mountain Network. Deze keer meer alpiene stijl waardoor ik vooraf veel indoor geklommen hebt om goede ervaring op te doen met wandklimmen.
Deze trekking in de Alpen bestond uit veel korte dagtochten in ruig exposed terrein met als hoogtepunt de Dufourspitze in het Monte Rosa gebergte. Ik merkte dat dit een andere tak van sport is en dat het expeditieklimmen me meer aantrok. Ik wil lang in de bergen zijn, ver weg van alles, in een tent overnachten en dicht bij de natuur zijn. Ik wil voelen wat er met je gebeurt, wat je ervoor over moet hebben om een doel te willen halen wat nergens zo duidelijk is als bij een berg. En met name erachter komen waarom je dit doet. Ik voelde me klaar voor een grotere expeditie waar dit nog meer tot uiting zou komen. Ik wilde naar Alaska, ik wilde de Denali gaan beklimmen. Volgens de Lonely Planet de koudste en meest grillige berg ter wereld.
Denali
In 2017 ben ik met Mountain Network naar Zwitserland gegaan om me voor te bereiden op deze extreme beklimming in Alaska. We hebben daar alle technieken geoefend en situaties nagebootst die we op de Denali kunnen tegenkomen. Het vooruitzicht om 22 dagen lang in een witte sneeuwwereld te verblijven met temperaturen van 30-40 graden onder nul en stormachtige windsnelheden was één ding maar al je eten, materialen en benzine voor 22 dagen zelf meeslepen op een slee was iets anders; 65 kilo per persoon meezeulen vereist een hoop trainingsuren in de sportschool, veel lopen met een rugzak en oefenen met een autoband achter je aan slepend op het strand. Dit is overigens tot nu toe de mooiste beklimming geweest. Zwaar maar enorm mooi.
We hebben 12 dagen vast gezeten op 4350 meter hoogte bij -40 graden Celsius en windkracht 12-13. Er kwam helaas geen goed weer window om naar de top te klimmen waardoor we de top niet hebben gehaald. Heel kort was er de teleurstelling maar de reis is zo mooi en de ervaring zo veelzeggend dat ik er met heel veel plezier op terugkijk. De reis is, zoals zo vaak wordt gezegd, inderdaad mooier dan alleen de top halen. Wat een dosis ervaring en zelfvertrouwen heeft deze expeditie opgeleverd.
Carstensz Piramide
Zoals na elke gave beklimming kostte het me ruim een maand om weer in de hectische westerse wereld te aarden. Ik wil dan het liefst meteen terug de bergen in. Een week na terugkomst belde ik met een klimmaatje. Hij had de Carstenz Piramide in West Papoea op het oog. Ik hoefde niet lang na te denken, mijn volgende berg stond vast. Daar zouden we naar toe gaan. Deze berg die erg moeilijk bereikbaar is en maar door 600 mensen is beklommen (volgens schatting van Alan Arnette) voert je een week door onherbergzame jungle met meer dan 20 uur regen per etmaal. Een heel andere expeditie van een heel ander niveau. Mountain Network bood deze expeditie nog niet volledig aan en ik besloot met een Duitse organisatie in zee te gaan.
Ons team bestond uit een heel internationaal gezelschap waarvan al vier klimmers op de Mount Everest hadden gestaan, ervaren alpiene klimmers en een klimmer uit Letland die de K2 al eens op was geweest. Ik had ondertussen ook wel wat geklommen maar voelde me in één keer weer een groentje.
De expeditie naar de Carstensz Piramide kenmerkt zich door een jungle trekking van 6 dagen door dichte bebossing en verraderlijke moerassen waarna je daarna nog eens 600 meter recht omhoog je technieken mag oefenen met een multi-pitch route richting de top. En dan weer in een week het hele stuk terug. Naar mijn mening was dit voor mij de zwaarste expeditie tot nu toe. Sommige Mount Everest klimmers zeiden zelfs dat gedeeltes zwaarder waren dan de Mount Everest beklimming. Wat deze tocht zwaar maakt is de continue regen, onbetrouwbare porters, slechte hygiene, aanslag op je gezondheid, verdwaal gevaar, weinig slaap, lange dagtochten, langzaam insluipende vermoeidheid.
Tijdens de beklimming brak de klimmer uit Letland zijn been. Pas na drie dagen kon een helicopter hem ophalen. Deze berg heeft me goed in laten zien tot waar ik bereid ben risico’s te nemen. Ik heb mezelf nog beter leren kennen.
Mount Everest
Na drie-en-half jaar bergbeklimmen, trainen, lifestyle verandering, lezen en gesprekken met andere bergbeklimmers ben ik ervan overtuigd dat ik de basis heb gelegd om ook de Mount Everest te kunnen beklimmen. Er zijn twee factoren die ik niet in de hand heb: hoogteziekte en het weer. De rest heb ik zelf in de hand en kan ik voorbereiden en oefenen. Ik ken mezelf goed genoeg en weet dat ik er alles aan zal doen om fysiek fitter en mentaal sterker te zijn dan ooit tevoor. Ik zal alles wat ik op de voorgaande bergen heb geleerd als ervaring nodig hebben om zo relaxed mogelijk de hoogste berg ter wereld te gaan beklimmen zodat ik kracht overhoud voor de topdag en de afdaling.
De expeditie duurt bijna 9 weken en kost een fortuin. Dat eerste is geen enkel probleem maar voor die tweede heb ik hulp nodig van het bedrijfsleven die hier hopelijk ook een mooi avontuur in zien. Daarnaast wil ik de berg niet alleen beklimmen maar deze inspanning en ervaring ook met anderen delen die er iets voor zichzelf uit kunnen halen.
Omdat ik ook 20 maanden voor Artsen zonder Grenzen heb gewerkt in Congo en de Centraal Afrikaanse Republiek wil ik met mijn beklimming ook aandacht vragen voor de hulp die zij bieden aan mensen die het écht nodig hebben in ramp- en oorlogsgebieden. Artsen zonder Grenzen probeert hen eten, water, drinken, onderdak en veiligheid te bieden om weer op eigen benen te staan. Dat zijn de eerste twee lagen van de Maslow piramide. De eerste behoeftes van de mens om te groeien. Laat dat nou ook net de twee lagen zijn die je als bergbeklimmer weer enorm gaat waarderen als je de bergen intrekt.
Volg de rest van dit avontuur op www.grenzenaandetop.nl. Ik vind het geweldig om hierover te kunnen schrijven, ervaringen te delen en anderen te inspireren.
