"'s Nachts onweerde het en er stond een dichte mist, we zagen geen hand voor ogen. Onze gids Simon navigeerde op GPS en gooide zijn touw vooruit om te kijken of we niet in een gletsjerspleet stapten. Ik had behoorlijk twijfels of we ver gingen komen in deze omstandigheden, maar we gingen door. Tot het moment dat de hemel openbrak. Immens en onvergetelijk! Torenhoge ijsmassa’s, overal toppen om ons heen, optrekkende mist en geen mens te zien. Wat voelde ik me dankbaar…”
Nadat Jeroen Gordijn in 2014 de Mont Blanc had beklommen, vatte hij samen met zijn teamgenoot Martijn het plan op om in 2015 de Dufour Spitze te beklimmen; de hoogste top van het Monte Rosa gebied en op één na de hoogste van de Alpen. “Martijn en ik hadden een goede klik samen tijdens de Mont Blanc expeditie en we spraken kort na ons avontuur af voor een biertje. We waren beiden aangestoken door het alpine virus en al heel snel ontstond het idee voor de Dufour Spitze.”
De Dufour Spitze is andere koek dan de Mont Blanc. Hoewel de berg net iets lager is, is de beklimming een stuk lastiger. “Ik herinner me nog goed dat moment. Je daalt op een gegeven moment een stukje af over een steile, smalle en licht verijsde sneeuwgraat van nog geen 40 cm breed. Rechts van mij gaapte de Marinelli couloir richting Italië. Een wand van zo’n 2000 meter die niet zou misstaan in de Himalaya. Links zie je een diepte met een paar honderd meter lager het begin van de Grenzgletsjer. Na deze graat zou het echte klimwerk gaan beginnen over de rotsen richting de top van de Dufour. Ik maakte de stap van de relatief veilige sneeuw- en ijshellingen naar steil bergterrein waar je jezelf ineens heel klein en nietig voelt. Ik werd daar overvallen door de intensiteit van het terrein en verstijfde helemaal. Daar overheen stappen en toch doorgaan – hoe heftig het ook was – was een persoonlijke overwinning”.
“Tijdens de tocht keek ik terug op mijn ervaring op de Mont Blanc. Hoe geweldig het was om na maanden en maanden van voorbereiden, trainen en vooruitkijken op die top te staan. Hoe op zo’n topdag alles samen kan komen. Alles was afgevinkt: voorbereiden in Nederland, goed programma in de Alpen, fit, het juiste materiaal, erg kundige gidsen en perfect weer, het was ons ook gegund! Het gevoel op de top van de Mont Blanc was ‘werelds’, de schaduw die de berg wierp over de vallei van Chamonix, het uitzicht over alle andere Alpentoppen, fenomenaal! Maar vooral was het een bekroning op één van de meest bijzondere en intense periodes in mijn leven. Met trots heb ik ervaren dat, met de juiste focus en middelen, niets onmogelijk is.”
Op de Dufour leek het toch allemaal wat minder vanzelfsprekend te gaan. Ondanks de slechte voorspellingen klaarde het op en werden wij getrakteerd op dat indrukwekkende schouwspel. Gedurende de tocht omhoog bleek dat Martijn zich niet helemaal goed voelde. Hij kreeg last van de hoogte en kon niet meer verder. Op de Zumsteinspitze spoorde hij Jeroen en Simon aan om de tocht af te maken, hij kon daar wachten. Daar was natuurlijk geen sprake van. Omdraaien was de enige optie! “Dat was voor mij een emotioneel moment. We waren zo dichtbij, ik kon de top bijna vastpakken, ik voelde me goed, het leek ons dit keer toch niet gegund. Wat een enorme teleurstelling. Tegelijkertijd vond ik het ook voor Martijn heel heftig, hij was niet alleen teleurgesteld, maar ook voelde hij zich behoorlijk belabberd. We daalden af naar de nabijgelegen Margheritahut. Toen we daar aan een kop thee zaten en andere opties bespraken zag ik Simon denken. Hij liep naar de huttenwaard om te overleggen en kwam terug aan tafel. Toen keek hij me aan en vroeg me:
“are you feeling strong?”. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. De huttenwaard ontfermde zich over Martijn die wat was opgeknapt, en wij stonden binnen 5 minuten buiten. Zou het dan toch nog?”
En ja, het zou toch nog. In een vlot tempo gingen ze weer op weg richting de Zumsteinspitze van waaruit het tweetal dit keer dan echt een start maakte voor ‘het echte werk’. Voorbij de spannende, verijsde, sneeuwgraat kwamen ze al snel in de rotsen. “Hier kwam de rotsklimtechniek die we in de trainingsperiode en tijdens de voorbereidingsdagen in het Mont Blanc gebied hadden opgedaan, echt van pas. Een klimparadijs op grote hoogte. Nergens echt heel moeilijk maar je hoofd erbij houden was wel van belang. Dit was wel echt rotsklimmen. Wat was dat gaaf zeg!” En zo’n 3 uur nadat ze waren vertrokken uit de hut, stonden ze inderdaad op de top. Met uitzicht op al die nabijgelegen Alpenreuzen zoals de Lyskamm en de Matterhorn. “Het was groots, een nieuwe dimensie in mijn alpiene carrière. In mijn leven misschien.”
Als we Jeroen vragen naar zijn volgende plannen is hij heel duidelijk. “Ik wil me richten op moeilijkere routes in de Alpen. De Matterhorn wellicht of een programma op maat voor mij en Martijn. En dan weer met Mountain Network natuurlijk. Ik ben erg blij met de betrokkenheid en de kwaliteit van de mensen, zowel in Nederland als op de berg.”
Ga naar:
