Reisverslag: toerskiën in de Silvretta

Bij Mountain Network doen we niets liever dan op pad zijn in de bergen! Veel van onze collega's zijn zelf dan ook fanatieke klimmers en bergsporters. Zo ook ikzelf en dus ging ik begin 2020 mee toerskiën in de Silvretta.

Freeriden in Ischgl

In de vroege ochtend rijden we naar Ischgl, het startpunt van deze week. Een dag eerder ben ik met enkele van mijn reisgenoten naar Oostenrijk gereden, waar we net voorbij de Fernpass in een prima hotel hebben overnacht. In Ischgl ontmoeten we op de parkeerplaats van de lift onze gids Jef. Samen checken we uitvoerig al het materiaal. Lawinepiepers? Check. Reservebatterijen? Check. Vellen? Check. Na een halfuurtje zijn we ready to go.

Vandaag staat in het teken van techniek. We gaan nog niet toeren, maar skiën en snowboarden in het skigebied van Ischgl. Gaandeweg de dag gaan we buiten de geprepareerde pistes om te wennen aan het afdalen in tiefschnee. Omdat ik een snowboarder ben, sta ik deze week op een splitboard: het snowboard alternatief voor toerskiën. Ik ben dan ook benieuwd hoe me dat af gaat in een groep met skiërs! Ik ben echter niet de enige in de groep op een snowboard. Ik merk al snel dat ik me in de afdalingen geen zorgen hoef te maken. Op een stukje onhandig steppen of prikken na, komen we prima mee! Aan het eind van de dag pakken we de 'taxi' naar de Heidelberger Hütte: een snowcat. Normaal gesproken kan je vanaf de Piz Val Ronda rechtstreeks afdalen naar de hut, maar vanwege het lawinegevaar is dat vandaag geen optie. Voldaan arriveren we op de hut, waar het tijd is voor een biertje!

Oefenen vanaf de Heidelberger Hütte

De volgende dag is het weer wisselvallig. In de middag worden opklaringen verwacht. Onze gids besluit dat we de dag rustig starten en we besteden het eerste deel van de ochtend aan het bijspijkeren van onze kennis. Welke overwegingen maak je bij het plannen van een toertocht? Hoe lees je het lawinebericht? Natuurlijk bekijken we ook de kaart om een plan te trekken voor de middag. Tegen het eind van de ochtend verlaten we de warme stube van de hut en maken we ons klaar om op pad te gaan. We maken een korte toertocht over de glooiende hellingen boven de hut. Onderweg oefenen we met spitzekehren en met stijgtechnieken. Inmiddels is het wat opgeklaard en staat er ons een fantastische afdaling door de verse sneeuw te wachten! Na een afdaling weet ik het zeker: doe mij maar poeder in plaats van piste. Terug bij de hut oefenen we nog uitgebreid met de lawinepiepers, sonde en schep, alvorens we terug de warmte van de hut induiken.

Overschrijding naar de Jamtalhütte

Via het Kronenjoch (net geen 3000 meter) maken we vandaag de overschrijding naar de Jamtalhütte. Het weer is top, met perfect condities voor mooie plaatjes! Af en toe dwarrelt er nog wat sneeuw naar beneden, maar het is vooral de zon die vandaag de boventoon voert. De 600 hoogtemeters tot aan de pas stijgen geleidelijk aan weg onder de vellen. Hoe meer ik het ritme in mijn passen te pakken krijg, hoe makkelijker de meters onder mijn vellen wegglijden. Op het Kronenjoch gaan de vellen weer in de tas, en de ski's en snowboards in afdaalmodus. Tijd voor de welverdiende afdaling! Het laatste stukje naar de hut moeten we steppen en een stukje lopen, maar dat mag de pret niet bederven. Omdat we op tijd zijn, besluit ik met de gids en mijn mede-splitboarder nog een kleine tocht te maken. We hebben nog meer dan genoeg energie en we willen graag het meeste uit het mooie weer halen! Vanaf de Jamtalhütte stijgen we nog eens zo'n 600 meter in rap tempo. Licht buiten adem genieten we even van het uitzicht, om vervolgens door de diepe poeder af te dalen naar de hut!

Over de Jamtalferner naar de Wiesbadenerhütte

Vandaag is het weer ons minder goed gezind. Het is grijs, het waait behoorlijk en het zicht is slecht. Na een uur of anderhalf stappen we de gletsjer op. Althans, als we de kaart mogen geloven, want enkel op zicht zie je het verschil niet! Om de groep bij elkaar te houden gaan we aan touw. Gestaag klimmen we door de harde wind en de diepe sneeuw naar de Obere Ochsenscharte, de pas net onder de Dreiländerspitze. Een flinke corniche bemoeilijkt het laatste stukje naar de pas, maar na enkele lastige passen in de steile helling zijn we op de pas. We hebben enkel nog de afdaling naar de hut voor de boeg!

De ideale lijn naar beneden voert echter direct over de gletsjer en voorbij de hut, dus we zijn genoodzaakt een hogere traverserende lijn aan te houden. De diepe sneeuw bemoeilijkt de afdaling en een enkele keer sta ik stil, vast in de sneeuw. Op deze afdalingen hebben de skiërs toch een voordeel! Ondanks het weer en de condities zijn we kort na de middag op de hut, waar we ons warmen aan de hete chocolademelk. Ook slechte condities kunnen een mooi avontuur vormen!

De afdaling naar Galtür

Vanaf de Wiesbadener Hütte zijn er twee mogelijkheden om weer bij de bewoonde wereld te komen: afdalen naar de Silvretta Stausee, of een stukje klimmen naar de Radsattel om vervolgens af te dalen via een smalle vallei. We kiezen voor de tweede optie en vroeg in de morgen klimmen we achter de hut zigzaggend omhoog. Het eerst stuk is vrij steil en is goede training voor de spitzekehr! Daarna wordt het terrein vriendelijker, maar ijzig. Met de harscheisen onder de ski's stappen we door tot op de pas. Vanaf daar dalen we in een kom af naar een prachtige vallei. Met één vel onder de ski's vervolgen we onze weg langs een beekje tot we het dal uit zijn. Bij Bieler Höhe pakken we het geprepareerde om de laatste kilometers naar Galtür te glijden. In de zomer is dit de drukke Silvretta Hochalpstrasse, maar in de winter is dit een dal van rust en natuur! Vanuit Galtür pakken we de bus terug naar Ischgl. Daar sluiten we samen af met een late lunch, voor we in de auto stappen terug naar het hotel.

Voor mij is toerskiën of splitboarden de perfecte samenkomst van alpinisme of bergwandelen, en skiën of snowboarden. Weg van de drukte en het massatoerisme, op pad in de uitgestrekte bergen. Doordat we van hut naar hut trokken is het een echt avontuur, waarbij je je steeds verder van de bewoonde wereld waant. Het stijgen is voor mij minstens zo mooi als het dalen; genieten van het uitzicht, in een trans van je ritme. En ondanks dat de afdalingen niet altijd perfect zijn, is het een welverdiende beloning na het klimmen!

Meer zien? Ik maakte ook een video van deze week!